تاریخچه فیلدتارگت

تیراندازی فیلد تارگت با تفنگ بادی در سال 1981 آغاز شد که به عنوان یک جایگزین برای شکار به شمار می آمد. هدف ها عبارت بودند از صورتک هایی فلزی شبیه به جانوران شکاری، از قبیل کبوتر، سنجاب، موش خرما و غیره. یک برچسب گِرد در بالای محل اصابت گلوله قرار می گرفت و  در صورتی که برچسب مورد اصابت قرار می گرفت، یک امتیاز داده می شد. به علت دردسری که از بابت تغییر دادن برچسب برای هر تیرانداز وجود داشت، یک هدف مکانیکی تعبیه شده که همراه با یک حفره گِرد بود تا منطقه هدف مشخص شود. این هدف در اثر اصابت می افتاد و می توانستند آن را از لاین تیراندازی ریست کنند. قطر منطقه هدف 50 میلیمتر بود و بیشترین فاصله 40 تا 50 یارد بود.

 فیلد تارگت در دنیای امروز

امروزه فیلد تارگت همچنان صورتک های مخصوص خودش را حفظ کرده است، ضمن آنکه بیشترین قطر دایره هدف (هیتزون) ، 40 میلیمتر است. یک میدان تیراندازی عادی، از 30 تا 50 هدف تشکیل می شود که در محدوده های تیراندازی (رِنج) بین 9 و 50 متر قرار می گیرند. برای هر هدف یک تیر مجاز است و اگر هدف بیفتد، یک امتیاز داده می شود. در میدان تیراندازی اصلی، تنها یک ثبت نام مجاز می باشد. در کنار این رشته تیراندازی، رویدادهای ورزشی جانبی نیز وجود دارند، از قبیل تیراندازی از فاصله زیاد، تمرین برای شکار جانوران موذی با کوچک کردن محل اصابت، تیراندازی های سرعتی و تیراندازی با تپانچه. برای همه رویدادهای جانبی می توان ثبت نام کرد.

مهارت در این نوع تیراندازی عبارت است از آنکه رِنج هر هدف را دقیقاً تعیین کنید و وزش باد و شرایط آب  و هوایی را در نظر بگیرید، مواردی را که می توانند مسیر گلوله تفنگ بادی را تغییر دهند، مشخص کنید. این گلوله نسبتاً آهسته حرکت می کند و وزن سبکی دارد.