تعیین فاصله با دوربین (Range finding)

4-تعیین مسیر گلوله (تراژکتوری)

4.1انتخاب فاصله صفر

واژه “صفر” در فیلد تارگت تا حدودی بی معنا است. بر عکس شکارچیان که برای صرفه جویی در وقت از صفر ثابت و همان ارتفاع تنظیمی قبلی برای تصحیح ارتفاع استفاده می کنند، بیشتر تیراندازان فیلدتارگت در هر شلیک تنظیمات ارتفاع صحیح را وارد می نمایند. طبلک هدف در دوربین های فیلد تارگت یک صفحه شمارشگر قابل تنظیم دارد که معمولا زوایای یک درجه ای (موا MOA)و کوچکتر از آن را نمایش می دهد.

 این درجه بندی از صفر آغاز می شود. در فیلدتارگت، صفر در واقع به این معنا است: برد و موقعیت طبلک ارتفاع که تمام تنظیمات دیگر بر اساس آن انجام می شود. به همین سادگی. انتخاب با خود تیرانداز است، با این حال پیشنهاد اکثریت افراد صفر کردن بر روی نقطه اوج مسیر حرکت گلوله است، زیرا به این ترتیب تمام تنظیمات ارتفاعی از صفر به بالا خواهد بود که کار را ساده تر می کند. یا اینکه می توانید در جایی صفر کنید که هنوز به آسانی امکان شلیک به یک گروه کامل وجود داشته باشد، در نتیجه اگر فقط قصد آزمایش کیفیت تنظیمات خود را دارید تفنگ را در این فاصله امتحان کنید.اما در این مورد تعداد کلیک ها هم کوچکتر و هم بزرگتر از صفر خواهد بود که ممکن است اذیت کننده باشد.

البته اگر یک نوار به دور طبلک ببندید و مسیر را مستقیما و بدون توجه به مواها یا تعداد کلیک ها بر اساس یارد روی آن مشخص کنید، دیگر نیازی به این کار نخواهد بود. در چنین شرایطی می توان گفت که دوربین روی هر بردی صفر می شود. به همین دلیل است که واژه صفر خیلی در فیلدتارگت معنا ندارد.

4.2سیستم هایی برای علامت گذاری ارتفاع و پارالاکس

قبل از انجام ادامه تنظیمات ارتفاعی دوربین باید تصمیم بگیرید که از کدام سیستم علامت گذاری عدسی شیئی/چرخ (عدسی) جانبی و تنظیم ارتفاع می خواهید استفاده کنید. سه راه اصلی برای انجام این کار دارد و هر کدام از این راه ها بی نهایت نمونه دیگر دارند:

الف:علامت گذاری طبلک پارالاکس و طبلک تنظیم ارتفاع بر اساس فاصله واقعی (واحد یارد)

فقط فاصله را از روی طبلک پارالاکس بخوانید و روی همان برد تنظیم کنید. با این حال ممکن است تعداد ستون های روی طبلک خیلی زیاد شود زیرا بردهای زیر صفر هم وجود دارند و فضایی را به خود اختصاص می دهند. وقتی از این روش استفاده شود “صفری” وجود نخواهد داشت. وقتی اعداد زیاده از حد به هم نزدیک هستند می توانید از طبلکی با قطر بیشتر استفاده کرده یا فقط هر 2 تا 5 یارد را علامت گذاری کنید.

ب: پی/ای (پارالاکس) را با فاصله علامت گذاری نموده ولی از درجه بندی فعلی طبلک و جدول مرجع استفاده کنید.

 همانند بالا طبلک پارالاکس بر اساس یارد علامت گذاری می شود اما با تعیین صفر به عنوان مبدا هر یک از تنظیمات ارتفاعی بر اساس موا یا کلیک ثبت می شوند. استفاده از جدول تعداد کلیک ها که فاصله را به موا/کلیک تبدیل می کند ضروری است، مگر آنکه حافظه خیلی خوبی داشته باشید. استفاده از این روش خیلی ساده نیست اما می توانید به سادگی از ساچمه های مختلف و جدول مربوط به آنها استفاده کنید.

ج:علامت گذاری طبلک پارالاکس بر اساس اعداد موای ارتفاع

این سیستم مجموع دو روش بالا است. این سیستم به شما امکان می دهد در کاربری روزمره بدون نیاز به جدول کار کنید، اگرچه در هر صورت همچنان به یک مرجع نیاز است. برد را پیدا کرده و موای صحیح را از روی طبلک پارالاکس بخوانید. این سیستم عامل فردی را از تیراندازی حذف کرده و به علاوه اجازه نمی دهد رقبا از یافته های مسافت یابی شما مطلع شوند.

تقریبا بی نهایت شیوه علامت گذاری طبلک پارالاکس و طبلک سنجش ارتفاع وجود دارد. می توانید به جای عدد از حروف، یا به جای نوشته از رنگ های مختلف برای نوار 5 یاردی استفاده کنید. حتی می توانید از سیستم هایی به غیر از یارد برای اندازه گیری استفاده کنید. بهره گیری از سیستم متریک روز به روز بیشتر رایج می شود و حتی استفاده از سیستم های کاملا شخصی مانند طول قدم هایتان، هم دور از ذهن نیست. این روش ها اگرچه غیر متعارفند اما درمورد برخی افراد جواب می دهند.

4.3نقطه اوج مسیر حرکت و استفاده از یک طبلک bottoming

اولین قدم در تعیین خط سیر یک تفنگ/دوربین، معین کردن نقطه اوج یا بالاترین نقطه کمان حرکت ساچمه است. در تفنگ هایی که ساچمه را با انرژی جنبشی برابر با  ftlbs 12-11 شلیک می کنند و طول دوربین در آنها از نوع استاندارد بلند است، این اندازه معمولا بین 20 و 30 یارد قرار می گیرد.

 برای تعیین این بالاترین نقطه، در فاصله بین 20 و 30 یارد در هر  5/2 یارد یک هدف قرار دهید. مانند قبل اهداف باید تنها یک صفحه سفید با یک خط افقی سیاه روی آن باشند. به سمت هدف 25 یارد شلیک کنید، ارتفاع یا برد را مرتبا تغییر دهید تا زمانی که تمام شلیک هایتان به خط سیاه اصابت کنند. در مرحله بعدی، بدون تغییر تنظیمات ارتفاعی از 25 یارد، به ترتیب به خط سیاه هر یک از اهداف 20، 5/22، 5/27، و 30 یارد شلیک نمایید. بیشترین تعداد شلیک ها روی خط سیاه هر یک از این بردها واقع شد، نقطه اوج مسیر حرکت مربوط به همان است. حالا وقت آن است که  اگر می خواهید از یک طبلک bottomingاستفاده کنید، آنرا روی تفنگ سوار کنید.

طبلک bottoming چیست؟ یک طبلک هدف (تارگت تورت) بزرگ دست ساز است که وقتی ارتفاع روی مقدار حداقل تنظیم شده باشد روی دوربین سوار می شود، یعنی وقتی که ارتفاع یا برد برای نقطه اوج خط سیر گلوله تنظیم شده باشد. در واقع این طبلک در خدمت رسیدن به دو هدف است:

اول، از آنجا که بزرگتر از طبلک هدف فعلی است تمام اعداد روی آن می توانند بزرگتر شوند و در نتیجه فاصله بین اعداد بیشتر باشد.

دوم، تنظیمات برخی دوربین ها به جای  موا (MOA)،  موا کلیک است. در برخی موارد، این یعنی کل طیف تنظیمات بین 8 تا 55 یارد بیشتر از یک چرخش کامل برجک تنظیم ارتفاع است. در دوربینی که امکان 6 بار چرخش کامل تنظیمات ارتفاعی را دارد، چرخش در جهت صحیح از اهمیت حیاتی برخوردار است. یکی از ناراحت کننده ترین چیزهایی که ممکن است در فیلد تارگت رخ دهد، از دست دادن یک هدف به دلیل تنظیمات دوربین است.

طبلک bottoming با دنبال کردن بدنه دوربین که روی نقطه اوج مسیر حرکت تیر تنظیم شده است از بروز این مشکل جلوگیری می کند و باعث می شود که طبلک بیش از نقطه اوج در جهت حرکت عقربه های ساعت نچرخد. به علاوه، یک طبلک معمولی را می توان به سادگی با اضافه نمودن یک حلقه با ضخامت مناسب روی گردن آن تبدیل به یک

طبلک bottoming نمود. هر زمان که تیرانداز احساس کند طبلک را زیاد چرخانده است می تواند به سادگی آنرا در جهت عکس بچرخاند تا زمانی که طبلک متوقف شده و میزان چرخش صحیح پیدا شود.

4.4کامل کردن باقی مانده مسیر حرکت

اول، اطمینان حاصل کنید که تفنگ هوای کافی دارد. این کار به ویژه در تفنگ های بادی غیرقابل تنظیم اهمیت دارد، زیرا در این مورد تنها در صورتی تنظیمات صحیح خواهند بود که ارتفاعات روی مقدار مناسب تنظیم شده باشند. این به صورت یک صفر سرگردان در خواهد آمد. تفنگ های بادی غیرقابل تنظیم هم ممکن است تحت تاثیر واقع شوند زیرا با پایان یافتن هوای تفنگ ممکن است یک افزایش ناگهانی و سپس یک کاهش ناگهانی در سرعت پرتاب گلوله از دهانه تفنگ و نقطه اصابت گلوله رخ دهد. روی یک گاه سنج سرعت مناسب پرتاب گلوله از دهانه تفنگ را ثبت کنید.

حالا، شیوه ادامه کار کاملا وابسته به نحوه انتخاب “صفر” است. اگر می خواهید تنظیمات طبلک ارتفاع را مجددا، روی برای مثال 35 یارد، تنظیم کنید باید اولین بار روی این فاصله تنظیم و شلیک نمایید. روشن است که در صورت استفاده از طبلک bottoming باید اول محدوده نقطه اوج را تعیین کنید تا طبلک بتواند قفل شود. تا اینجای بحث باید تصمیم خود را راجع به شیوه علامت گذاری میدان دید گرفته باشید.

حالا به یک محدوده 55 یاردی (50 متری) نیاز دارید. از یک نوار اندازه گیری 50 متری یا نشانگرهای از پیش اندازه گیری شده استفاده کنید و صفحه های هدف را  از فاصله 20 تا 55 یاردی در هر 5 یارد قرار دهید. فعلا هر چیزی که زیر 20 یارد قرار می گیرد را نادیده بگیرید، زیرا اهمیت نسبتا کمتری دارند و می توانند در جلسات مجزا و با استفاده از همین صفحه ها انجام شوند.

همانطور که قبلا گفته شد از صفحات کاغذی یا پلاستیکی سفیدی استفاده کنید که روی آن خطوط افقی کشیده شده باشد. بهتر است این خطوط با استفاده از ماژیکی که اثر آن پاک نمی شود و به اندازه حدودی عرض یک ساچمه کشیده شوند. نیازی به نقطه هدف عمودی ندارید زیرا بهتر است در هنگام تنظیم ارتفاع تفنگ یا دوربین، کاملا هدف گیری از چپ به راست را کنار بگذارید و فقط بر روی تنظیم خط کش دوربین تفنگ روی یکی از خطوط افقی تمرکز کنید.

شلیک به خطوط افقی را از فاصله صفر انتخابی خود شروع کنید و با تغییر تنظیمات طبلک ارتفاع شلیک ها را ادامه دهید تا اینکه تمام شلیک ها به خط مورد نظر برخورد نمایند. فاصله را بر اساس یارد علامت گذاری کنید یا صفحه اندازه گیری را روی صفر تنظیم نمایید. برای انجام این کار پیچ را بپیچانید (معمولا 1، 2 یا 3 پیچ دو پخ) و صفحه شماره ها را آنقدر بچرخانید تا صفر آن هم جهت با نشانگر مرجع قرار بگیرد. نشانگر مرجع ممکن است یک برچسب مثلثی شکل سفید باشد که روی دوربین نصب شده و جهت آن به سمت پایین طبلک است.

پیچ های تنظیم را مجددا سفت کنید. حالا صفر تنظیم شده است، پنج یارد از آن دورتر شوید. مانند دفعه قبل روی یک خط افقی شلیک کنید و ارتفاع را تنظیم کنید تا زمانی که در این فاصله تفنگ مرتبا روی یک خط شلیک کند. این فاصله را روی طبلک علامت گذاری کنید یا تعداد کلیک ها/موا ها را با شروع از صفر بشمارید. همین طور ادامه دهید تا تنظیمات مربوط به هر 5 یارد افزایش را در فاصله بین 20 تا 55 یارد به دست بیاورید، فرقی نمی کند که طبلک بر اساس یارد علامت گذاری شده باشد یا لیست کلیک ها/ مواها.

هربار که تنظیمات مربوط به یک فاصله را انجام می دهید، از تنظیم بودن   عدسی شیئی/جانبی اطمینان حاصل کنید به شکلی که هدف و خط کش دوربین دقیقا در کانون عدسی قرار داشته باشند، تا به این ترتیب خطای پارالاکس (اختلاف منظر) پیش نیاید. می توان برای یافتن برد هدف، همزمان با تنظیم طبلک ارتفاع، طبلک پارالاکس را هم کالیبره نمود، اما برای ساده تر شدن کار، به این موضوع جداگانه خواهیم پرداخت.

وقتی بردهای اصلی (20 تا 25 یارد) کامل شدند می توانید بردهای 20 تا 8 یارد را هم انجام دهید. به ندرت پیش می آید که اهداف در فاصله کمتر از 20 یاردی گذاشته شوند، در نتیجه بستگی دارد چقدر بخواهید دقت به خرج دهید. افزایش یک یاردی بین 8 تا 15 یارد و تنظیم روی 5/17 یارد کافی است. 8 یارد، بسته به ارتفاع دوربین نسبت به لوله تفنگ، می تواند به معنای یک چرخش کامل طبلک ارتفاع از محدوده نقطه اوج باشد. اوایل کار ممکن است عجیب به نظر برسد که بردهای نزدیک تر نیاز به بیشترین تعداد چرخش را دارند. در بخش 6 این موضوع را توضیح خواهیم داد.

وقتی تمام بردهای کوچکتر وارد شدند، یکبار دیگر آنها و سایر تنظیمات انجام شده را کنترل کنید، زیرا تفاوت در نحوه گرفتن تفنگ، به خصوص در افراد مبتدی، می تواند تمام یک جلسه صفر نمودن را به خود اختصاص دهد. به علاوه قبل، بعد و در حین جلسه تیراندازی تفنگ را کنترل کرده و موارد را روی گاه شمار یادداشت کنید. کنترل مجدد تنظیمات ارتفاعی به معنای حصول اطمینان از بازگشت طبلک به صفر هم هست، زیرا در برخی میدان های دید نیاز به طبلک های فرعی داریم که روی موقعیت ثابت می شوند. 

تنظیم مجدد نقطه صفر مفید است.حتی اگر از روی جایگاه معمول اقدام به تیراندازی می کنید هم می توانید به جای آزمون و خطا، به آسانی و بعد از چند شلیک نحوه تنظیم صحیح ارتفاع را به دست آورید. و می توانید از نرم افزارهای متعدد بالستیک، مانند “chairgun” استفاده کنید. کافی است تفنگ خود را روی 10،35 و 55 یارد صفر نموده و برای سایر فواصل از نرم افزار استفاده کنید. با استفاده از این نرم افزار می توانید چیزهای زیادی راجع به بالستیک بیاموزید، اما شاید بهتر باشد افراد تازه کار همه چیز را با شلیک واقعی تنظیم کنند.

وقتی تمام مسیر حرکت را از 8 تا 55 یارد، به ترتیبی که رضایتتان را فراهم کند، تنظیم نمودید، نوبت به تنظیمات پارالاکس برای مسافت یابی می رسد.

4.5جا به جایی نقطه اصابت

با تغییر آب و هوا ممکن است نقطه اصابت جا به جا شود. دلیل اصلی این موضوع میزان انبساط متفاوت قسمت های مختلف تفنگ/دوربین است، اما تغییرات فشار در سیلندر تفنگ هم می تواند باعث تغییر نقطه اصابت گردد. مسیر حرکت ساچمه هم با شرایط محیطی تغییر می کند (در هوای گرم و شرجی شلیک ها بالاتر می روند)، اما این تغییر خیلی زیاد نیست. سرعت خروج گلوله از لوله تفنگ با افزایش دما تغییر می کند، در نتیجه هرچند وقت یکبار باید آنرا کنترل و مجددا تنظیم نمایید-یا اینکه باید میزان تغییر را بدانید و در هنگام شلیک در نظر بگیرید.

اساسا دو راه برای حل مسئله جا به جایی نقطه اصابت وجود دارد. می توانید (تلاش کنیم) آنرا حذف نماییم یا بر اساس تجربه آنها را یاد بگیریم و اصلاحاتی در تنظیمات دوربین انجام دهیم. اصلی ترین راه حل این است که حرکت آزادانه لوله تفنگتان را با یک تکیه گاه بزرگ 10-5 سانتی محدود کرده و دوربین را هم به همان وصل کنید. به این ترتیب، اطمینان حاصل می کنیم که لوله تفنگ و دوربین تنها می توانند با هم حرکت کنند، تصاویر پایین را ببینید. متاسفانه درون خود دوربین هم ممکن است حرکت هایی رخ دهد که تصحیح آن برای ما ممکن نیست.

جدای از اصلاحات مکانیکی تنها یک راه دیگر باقی می ماند، تفنگ را در دماهای مختلف صفر کنید (حداقل نیم ساعت قبل از شلیک) و بر اساس این تجربه خواهید فهمید که با 10 درجه گرم یا سرد شدن هوا چه مقداری باید برای جبران در هنگام شلیک در نظر بگیرید. بهتر است شیوه کار تفنگتان را در آب و هواهای مختلف بیاموزید، زیرا وقتی تجربه کافی داشته باشید فرقی نمی کند که دلیل تغییر نقطه اصابت سرعت خروج گلوله از لوله باشد یا تغییر شکل فیزیکی تفنگ یا دوربین، در هر یک از این موارد به سادگی می فهمید که باید توقع چه چیزی را داشته باشید.

5-مسافت یابی با تصحیح پارالاکس

5.1 پارالاکس چیست؟

وقتی با بالا و پایین بردن سرتان در هنگام نگاه کردن درون عدسی دوربین، هدف به ظاهر درون میدان دید دوربین حرکت می کند، پارالاکس رخ می دهد. برخی دوربین ها برای حذف خطای پارالاکس، عدسی های شیئی قابل تطبیق یا صفحه مدرج کانون جانبی دارند. تیرانداز سازوکار جلویی یا جانبی را تنظیم می کند و در عین حال هم به میدان دید دوربین و هم به هدف نگاه می کند. وقتی هدف دقیقا در کانون میدان دید دوربین قرار گیرد و دوربین روی بالاترین مقدار بزرگنمایی تنظیم شده باشد، می گویند که دوربین دچار خطای پارالاکس نیست. آنچه گفته شد تعریف پارالاکس در اسلحه های گرمی است که برای اهداف دورتر از 100 یارد به کار می روند و عمق میدان در آنها روی عمیق تنظیم شده است.

شلیک با اسلحه های بادی مسئله دیگری است. وقتی برای برد نسبتا نزدیک از دوربینی با بزرگنمایی قابل توجه استفاده می کنیم، تصویر در هر بردی به غیر از برد فعلی خارج از کانون عدسی دوربین می افتد. این بعنی برای داشتن تصویر قابل استفاده باید، برای هر فاصله مورد نظر، کانون شیئی یا جانبی مجددا تنظیم شود.

سالها پیش کشف شد که یکی از اثرات جانبی اصلاح پارالاکس/مسئله فوکوس کردن، این است که اگر در بردهای معمول تفنگ بادی از دوربینی با بزرگنمایی کافی (بیش از 24x) استفاده شود، عمق میدان کم امکان درجه بندی صحیح دوربین و در نتیجه برآورد صحیح فاصله را فراهم می آورد. با علامت گذاری تنظیمات پارالاکس بر اساس فواصلی که در آنها تصویر در کانون دوربین قرار می گیرد، چیزی که، حداقل در فیلد تارگت، روزی تنها یک وسیله ساده برای تصحیح خطای پارالاکس بود تبدیل به یک وسیله مسافت یابی ابتدایی ولی بسیار دقیق شده است.

5.2انواع تنظیمات پارالاکس

سه نوع تنظیمات پارالاکس وجود دارد: جلویی (شیئی)، جانبی و عقبی. نوع کانون عقبی به وسیله حلقه ای تنظیم می شود که هم از لحاظ اندازه و هم از لحاظ مکان قرار گیری شبیه به حلقه زوم است. دوربین هایی که کانون عقبی داشته باشند بسیار محدودند و تا به امروز هیچ یک از آنها به دنیای فیلد تارگت راه نیافته اند، در نتیجه دیگر به این نوع پرداخته نخواهد شد. به این ترتیب کانون جلویی و جانبی باقی می مانند.

الف: عدسی شیئی قابل تنظیم (کانون جلویی)

این عدسی ها از لحاظ مکانیکی ساده و نسبت به نوع کانون جانبی ارزان تر هستند. استثناهای گرانتری مانند Leupold, Burris, Bausch& Lomb هم وجود دارند که به دلیل کیفیت اپتیکی منحصر به فرد در فیلد تارگت زیاد از آنها استفاده می شود. با این حال، استفاده از دوربین با پارالاکس جلویی یک اشکال ارگونومیکی دارد، زیرا برای تنظیم آن باید در حین نگاه کردن درون عدسی دوربین دست را به قسمت جلوی دوربین رساند. این مشکل در وضعیت ایستاده یا زانو زده حاد تر است. برخی مدل ها مانند Burris Signature، یک حلقه درجه بندی قابل تنظیم دارند. دوربین های Leupoldتنظیماتی دارند که در آن بیشتر قطعات جلویی دوربین قابلیت چرخیدن ندارند و با چرخاندن حلقه دندانه دار تنها خود لنز حرکت می کند. در بیشتر دوربین های دارای کانون جلویی تمام متعلقات لنزهای جلویی قابلیت چرخیدن دارند. چرخاندن این لنزها خیلی ساده نیست و همین باعث می شود در واژگان مربوط به دوربین تفنگ مسافت یابی یک اثر ثانویه باشد، زیرا در هنگام طراحی این دوربین ها، طراحان مسافت یابی را در ذهن نداشتند. بنابراین، ساختار ساده تری وجود دارد که اجزا اپتیکال آن خیلی زیاد نیست و در نتیجه احتمال خطا و اشتباه در آن بسیار کم است. درجه بندی های متفاوتی برای تسهیل خواندن برد وجود دارد ، برای مثال حلقه های دور عدسی شیئی یا منشوری برای خواندن اعداد از محل تیراندازی. ممکن است استفاده از این مدل دوربین، نسبت به دوربینی با عدسی جانبی، برای تیراندازان چپ دست ساده تر باشد.

ب: پارالاکس کانون جانبی (سایدویل)

در حال حاضر، دوربین های کانون جانبی در فیلد تارگت کاملا جا افتاده اند. اگرچه این نوع دوربین ها معمول گران هستند و تنوع کمی هم دارند، اما نسبت به مدل های پارالاکس جلو یک مزیت اصلی دارند: دسترسی به دوربین جانبی آسان تر است. علامت گذاری های روی چرخ دوربین را می توان بدون از جا در آوردن چرخ خواند. معمولا چرخاندن ساید ویل آسانتر از لنزهای شیئی است در نتیجه به تنظیمات دقیق تری نیاز دارد. با این حال، سازوکار آن بسیار آسیب پذیرتر است. اگر چرخ روی دوربین هرز شود مجبور می شوید هربار قبل از خواندن جهت را وارد کنید.

دوربین های ساید ویل تنها یک شستی کانونی کوچک دارند که خیلی برای فواصل 1 یاردی و 5 یاردی مورد نیاز در فیلد تارگت کوچک است. این چرخ کوچک به هدفی که به عنوان وسیله تصحیح پارالاکس و نه یک بردیاب، برای آن طراحی شده است خدمت نمی کند. به جای این شستی یک چرخ بزرگتر نصب می شود. چرخ بزرگتر معمولا یک صفحه آلومینیومی است که به وسیله یک پیچ یا یک سیستم حلقوی روی نقطه مورد نظر قفل می کند. معمولا قطر پیچ اصلی بین 30-20 میلی متر است. چرخ های موجود در بازار بین 6-3 اینچ قطر دارند.

به علاوه ممکن است نیاز باشد یک عقربه یا اشاره گر هم به جای نمونه اصلی برای چرخ بسازیم. یک تکه پلاستیک یا فلز کوچک که پایه های بالا و پایین دوربین را از هم جدا کرده و تا لبه چرخ امتداد پیدا کند کافی خواهد بود.

در جاهای مختلف جهان می توانید چرخ های واقعا عظیمی ببینید ولی واقعا داشتن چرخی بزرگتر از 7-6 اینچ مفید فایده نیست، آسیب پذیر تر است و کیفیت تصویر آن هم بهتر نیست، میدان دید بزرگتری خواهید داشت ولی اشتباهات هم بزرگتر خواهند بود. توصیه می شود به جای به زور داخل کردن چیزی بین دو بخش پایه دوربین، علامت ها را روی خود دوربین بزنید (برای مثال با استفاده از یک حلقه پایه سوم یا استفاده از یک اشاره گر). به این ترتیب اگر مجبور شوید به دلیلی دوربین را بردارید نیازی به کالیبره کردن مجدد پارالاکس نخواهد بود.

3-5 کالیبره کردن طبلک پارالاکس برای تعیین برد

این سخت ترین قسمت در تمام روند انجام تنظیمات است. در یک جلسه طولانی ممکن است خستگی و ناامیدی غالب شود و فشاری که به چشم می آید می تواند موجب از دست رفتن زمان زیاد و ناموفق ماندن تلاش ها شود.  در رقابت فیلد تارگت اگر نتوانید برد تا هدف را درست ارزیابی کنید همه چیز به هدر خواهد رفت، در نتیجه این کار زمان زیادی را در هنگام کالیبره نمودن طبلک پارالاکس به خود اختصاص می دهد.

باید یک برد 50 یاردی، نوار اندازه گیری و اهداف در دسترس باشند. استفاده از نوع صحیح هدف برای علامت گذاری برد اهمیت ویژه ای دارد. اهداف میدانی مجزای معمول، بهترین هستند زیرا تنها منبع برآورد برد به شمار می روند که در یک مسابقه فیلد تارگت در اختیارتان قرار دارد. دو هدف میدانی تهیه و یکی از آنها را به رنگ مشکی درآورده و یک ناحیه هدف به رنگ سفید روی آن مشخص کنید. دیگری را به رنگ سفید درآورده و ناحیه هدف را سیاه رنگ کنید. اهداف را در یک فاصله مطمئن قرار داده و به هر کدام حدودا ده ساچمه شلیک کنید. این کار برای ایجاد تضاد رنگی بین رنگ روی هدف و فلز خاکستری رنگ زیرین است. یک طناب نایلونی از حلقه فلزی روی صفحه هدف عبور داده و گره های بزرگی بزنید. مجددا، هر یک از گره ها و پیچ های طناب می تواند کمک باارزشی به رفع مشکل نقطه کانونی تصویر نماید.

ممکن است نیاز باشد نواری به دور قسمت طبلک پارالاکس ببندید تا فضایی برای نوشتن اعداد به وجود آید. ماژیک هایی با قلم نازک که اثر آنها پاک نمی شود بهترین گزینه برای نوشتن روی نوار هستند. گزینه دیگر استفاده از برچسب اعداد “letraset” است که می توانید آنها را مستقیما روی لایه آلومینیومی به کار گیرید. حالا وقت آن است که تصمیم بگیرید از کدام شیوه علامت گذاری پارالاکس می خواهید استفاده کنید (بخش 4.2 را ببینید).

واقعیت تلخ این است که با افزایش برد دیفرانسیل پارالکس (فاصله بین علامت ها) کاهش می یابد و بعد از 75 یارد بسیار به بی نهایت نزدیک می شود. به طور متوسط، فاصله بین 20 تا 25 یارد روی یک سایدویل 5 اینچی  در حدود 25 میلی متر است. بین 50 و 55 یارد این عدد به 5 میلی متر می رسد. در نتیجه، رفع صحیح و مداوم این مسئله در بردهای طولانی تر سخت تر است. 20 یارد فاصله خوبی برای آغاز کار است. بالاتر از حد پائین نقطه کانونی دوربین است اما آنقدر هم دور نیست که سخت باشد.

هر دو هدف را در فاصله دقیقا 20 یاردی لنز جلوی دوربین قرار دهید. مهم است که برای تمام اندازه گیری ها از لنز جلویی استفاده کنید زیرا در غیر اینصورت ممکن است برد غلط خوانده شود. این مراحل را انجام دهید:

1-چشمان خود را در وهله اول روی شبکه دید دوربین متمرکز کنید. طبلک پارالاکس را بچرخانید طوریکه هدف سیاه حدودا در کانون قرار بگیرد.

2-همین کار را تکرار کنید اما تلاش نمایید کمان چرخش محدودتر شود تا زمانی که تصویر هدف دقیق شود.

3-با استفاده از یک قلم علامت کوچکی روی طبلک پارالاکس کنار اشاره گر مرجع بزنید.

4- مراحل 2 و 3 را مجددا تکرار کنید. باید علامتی که گذاشتید هر دفعه در همان جای قبلی قرار بگیرد. اگر این اتفاق افتاد می توانید این علامت را علامت دائمی آن برد بدانید. اگر معلوم شد که محدود کردن کمان به آن درجه امکان پذیر نیست می توانید فاصله بین دو حد انتهایی علامت ها را نصف نمایید یا نقطه ای را در نظر بگیرید که در آن علامت ها پرتعدادتر از سایر نقاط هستند.

5-مراحل4-1 را با هدف سفید رنگ هم انجام دهید. باید علامت ها روی یک نقطه بیافتند، ولی ممکن است این اتفاق نیافتد. به تفاوت هایی که با تغییر رنگ هدف به وجود می آید دقت کنید. تمرین مسافت یابی در نورهای مختلف اهمیت دارد. این کار از آن جهت ضروری است که وقتی تصویر بسیار دقیق و نور کافی باشد تطبیق در چشم انسان بسیار سریعتر رخ می دهد. در هنگام چرخاندن عدسی جانبی مغزتان تلاش می کند تصویر مبهم را تصحیح کند بنابر این کمی زودتر از آنکه تصویر واقعا واضح شود شما آنرا به وضوح خواهید دید. این تفاوت زمانی، به نور محیط، سن شما و وضعیت بدنی تان و غیره بستگی دارد. اگر عدسی جانبی را همیشه با یک سرعت ثابت، نه خیلی سریع و نه میلی متر به میلی متر، بچرخانید می توانید این اثر را کاهش دهید. اگر میزان حرکت را بیشتر کنید، برای مثال 10-5 یارد به جای 2-1 یارد، تصویر با وضوح بیشتری ظاهر خواهد شد.

همانطور که قبلا بیان شد، مهم است که بیش از حد تلاش نکنیم. با تمرکز بر روی هدف چشمان خودتان در جهت رفع خطای پارالاکس تلاش خواهند کرد و هدف را در کانون قرار داده و در همان حال خط کش دوربین را از کانون دور می کنند. شما متوجه این مسئله نمی شوید مگر اینکه چشم از هدف بردارید، در این زمان مجددا خط کش دوربین واضح شده و هدف ناگهان تار می شود (شکل2). برای همین است که باید چشمان خود را در درجه اول روی خط کش دوربین و شبکه آن متمرکز نموده و فقط نگاه های کوتاهی به تصویر هدف بیاندازید، یا فقط از دید جانبی برای مشاهده هدف استفاده کنید و تمرکز اصلی خود را روی خط کش دوربین نگاه دارید. به این ترتیب، خط کش دوربین واضح باقی می ماند و در عین حال هدف هم نمایان می شود (شکل 3).

با تکمیل تنظیمات مربوط به 20 یارد 5 یارد جلوتر بروید. همین روند را برای هر بار افزایش 5 یاردی بین 20 تا 55 یارد ادامه دهید و در همین حین مرتبا به سایر بردها رجوع کنید تا مطمئن شوید هیچ چیز تغییر نکرده است. اگر تغییرات آغاز شد کمی استراحت کنید و بعدا مجددا تلاش نمایید.

وقتی 50-20یارد کامل شد بردهای کوتاه تر را با دقت مورد نظر خود تنظیم کنید. همانطور که قبلا گفته شد، تنظیمات 5/17 یاردی بین 15 تا 20 یارد و در پی آن تقسیمات یک یاردی تا رسیدن به 15 یارد کافی و حتی بیش از حد احتیاج است. وقتی نزدیک به حد فوکوس نزدیک دوربین خود شدید فاصله دقیق را با استفاده از نوار اندازه بگیرید. ممکن است برای تعیین این اندازه نیاز باشد هربار هدف را تنها به اندازه 6 اینچ جا به جا کنید. ممکن است نتیجه 8 تا یک یارد یا چیزی شبیه به آن باشد. بیشتر دوربین های مورد استفاده در فیلد تارگت نمی توانند از 8 یاردی مسافت یابی کنند و فقط ار 10 یا 15 یاردی می توانند این کار را انجام دهند. اگر میزان بزرگنمایی را کم کنید می توانید این اهداف نزدیک را با وضوح بیشتر ببینید اما هیچ گاه تصویر کاملا واضح نمی شود. یک “وفق دهنده فوکوس نزدیک” می تواند در حل این مشکل کمک کند، ولی بسیاری از تیراندازان بدون آن هم می توانند کار کنند. فاصله هرچه که باشد، می توانید تنظیمات طبلک برای این برد را از طریق شلیک به سمت صفحه مدرجی که قبلا گفته شد به دست بیاورید. حالا دوربینی دارید که می تواند برای تمام فاصله های بین دو انتهای مسیر حرکت گلوله، مسافت یابی نماید.

حالا برای آزمایش نیاز به یک دوست یا یک هم باشگاهی داریم. از آنها بخواهید اهداف متعددی را در بردهای مختلف، که هر کدام با نوار اندازه گیری شده اند، قرار دهند. آنها باید این بردها را یادداشت نمایند. حالا، برد هر یک از اهداف را بیابید و برای همکارتان بخوانید. آن فرد عدد را کنار برد اندازه گیری شده یادداشت می کند. تمرین جذابی است زیرا توانایی مسافت یابی شما را در واقعیت می سنجد. در بردهای اندازه گیری شده، از آنجا که فاصله تا هدف را می دانید مغز می تواند شما را وادار کند طبلک پارالاکس را روی مقدار معینی تنظیم کنید. این آزمایش متناسب شرایط است زیرا به جز استفاده از دوربین، هیچ راهی برای حصول اطمینان از فاصله تا هدف ندارید . ضرب المثلی در فیلدتارگت وجود دارد که بسیار درست است: به دوربینتنان اعتماد کنید.

اگر تا به اینجا از این دستورالعمل پیروی کرده اید باید تفنگ و دوربینتان را مطابق استانداردی تنظیم کرده باشید که در هر مسابقه ای برنده باشد. آنطور که می گویند تنظیم مجدد تفنگ به خودتان بر می گردد. به ورزش فیلد تارگت خوش آمدید. از اوقات خود لذت ببرید.

5.4تغییر پارالاکس

جا به جایی و تغییر پارالکس پدیده نسبتا شایعی است که تمام دوربین ها کم و بیش دچار آن هستند. دلیل اصلی تغییرات دمایی است، اما ارتفاع از سطح دریا و برخی فیلترهای عکس هم می توانند بر آن تاثیر بگذارند. همیشه برای مقایسه دوربین های مختلف از لحاظ خطای مسافت یابی، توصیه می شود از خطای مسافت یابی هدفی واقع در 55 یارد در اختلاف دمای 10 درجه استفاده کنیم. این مقدار در دوربینی که من آزمایش کردم برابر با 4-5/0 یارد بود.

راه های متفاوتی برای حل مشکل جا به جایی پارالاکس ارائه می شود، از جا به جایی مناسب طبلک درجه تا استفاده از چند طبلک درجه و علائم مربوط به فاصله تا اشاره گرهای متعدد یا قابل تنظیم. اما نکته اینجا است که باید دوربین خود و شیوه مسافت یابی آن در دماهای مختلف را بشناسید.

متاسفانه تنها یک راه برای یافتن اصلاحات مورد نیاز وجود دارد، باید در فصل ها و زمان های مختلف روز اهداف را در هر 5 یارد قرار داده و بارها با دقت بالا مسافت یابی کنید. مهم است که دوربین را حداقل نیم ساعت قبل از شروع کار در فضای آزاد قرار دهید و در طول کار در سایه نگاه دارید.

بعد از چندین بار امتحان کردن می بینید که دوربینتان چطور نسبت به دما واکنش نشان می دهد. ممکن است با تغییر دما پارالاکس مرتبا تغییر کند، اما ممکن هم هست که تقریبا هیچ تغییری در میان نباشد و ناگهان یک تغییر بزرگ رخ دهد. همیشه دما به یک میزان تغییر نمی کند ولی بعد از مدتی می توانید آنرا یاد بگیرید. اگر می دانید دوربینتان چگونه کار می کند پس حتما می دانید که برای تصحیح نتایج مسافت یابی چه نوع جبرانی و به چه میزان احتیاج است.

پوشاندن و عایق کردن دوربین تقریبا بی فایده است. زیرا تنها جلوی رسیدن نور مستقیم را می گیرد ولی دمای محیط در عرض یک ساعت به دوربین می رسد و جا به جایی پارالاکس رخ می دهد. خنک کردن با آب هم ایده خوبی نیست. می توانیم دو کار انجام دهیم که واقعا مفید هستند: کنترل دمای محیط یا حتی بهتر از آن کنترل خود دوربین (تصویر را ببینید). و البته دوربین را همیشه در سایه نگاه دارید. تیراندازی تنها 3-2 دقیقه طول می کشد، بنابر این دمای دوربین نمی تواند خیلی بالاتر رود و در عرض 15-10 دقیقه مجددا با محیط هم دما می شود.