وضعیت به زانو در تیراندازی فیلد تارگت

در تیراندازی، بسیاری از افراد وضعیت به زانو را ترجیح می­دهند؛ برخی آن را مشکل می دانند و وضعیت ایستاده را بجای آن انتخاب می­کنند. اما تیراندازان حرفه ­ای باید این وضعیت را انتخاب کنند، چه آنکه فاصله یا ارتفاع هدف مشکل­ساز بشود.

 وضعیت به زانو

 قرار گرفتن در حالت ایستاده مشکل است چرا که ارتفاع گرانیگاه/مرکز ثقل در این حالت برای پشتیبانی از تفنگ زیاد است، و برای حفظ ثبات تنها دو نقطه تماس با زمین وجود دارد. حالت به زانو با سه نقطه تماس (زانو، پای عقب، و پای جلو) این وضعیت را بهبود می­بخشد و از ارتفاع گرانیگاه می­کاهد (زیرا پایین­تر آمده ­ایم)؛ اگر این حالت را به خوبی اجرا کنیم، می­توانیم پشتیبانی بهتری را از تفنگ به عمل بیاوریم.

همان طور که پیش­تر در رابطه با پوزیشن های تیراندازی صحبت شد، هیچ یک از این حالات چه در حین فعالیت چه پس از آن نباید صدمه­ ای به شما بزنند؛ اگر احساس می­کنید صدمه­ ای به شما وارده شده که وضعیت ایستاده شما را مختل می­کند، بهتر است پیش از انجام و ادامه فعالیت، آن را مورد بازبینی قرار دهید. اگر هر گونه تردیدی در این زمینه دارید، به یک مربی مجرب باصلاحیت مراجعه کرده و نظر ایشان را جویا شوید.

هنگام ایستادن در وضعیتی قرار داریم که جهت آن از سمت زمین به سوی بالاست؛ وضعیت به زانو هم مانند دیگر وضعیت­هاست. مهم­ترین عامل در خلق بهترین وضعیت تکیه­ گاهی مستحکم است. پس، زمینی که می­خواهیم روی آن زانو بزنیم را باید بررسی کنیم تا لغزنده نباشد، و اگر می­خواهیم فشار زیادی را بر زانوی خود وارد آوریم، باید بررسی کنیم زانو درون ماده ­ای نامطلوب فرو نشود.

برای مدتی، زانو زدن مشکلاتی را در مسابقاتی نظیر فیلدتارگت، هانترفیلدتارگت، و تیراندازی سالنی پدید می­آورد؛ بنابراین، برای تبعیت از مقررات مسابقه، بهتر است از قبل دفترچه قوانین مطالعه شود. اما تمامی قوانین به یک صورت آغاز می­شوند: 3 نقطه تماس (زانو، پای عقب، و پای جلو).

برای خلق وضعیت بهینه، تفنگ را در یک سمت قرار دهید و خود در موقعیت قرار بگیرید. در نتیجه، می­توان تفنگ را عقب و جلو برد، که این وضعیت در مراحل بعد آشکارتر می­شود. خب، حالا اگر در وضعیت به زانو قرار دارید، احتمالا سروصدای قسمت فوقانی پای عقبی (که رو به زمین است) بلند می­شود؛ دلیل این امر آن است که این قسمت فاقد تکیه­ گاه است. اگر می­خواهید به آن صدمه ­ای وارد نشود، فشار را از روی آن بردارید. اگر بدنتان انعطاف­پذیر باشد، نیازی به تکیه­ گاه پیدا نمی­کنید، و صرفا می­توانید مچ پای خود را پایین­تر بیاورید و یا آن را در همان حالت بدون تکیه ­گاه حفظ کنید. این وضعیت مزایایی دارد که در قسمت­های بعدی به آن­ها خواهیم پرداخت. اما قاعده اصلی را فراموش نکنید: اگر این وضعیت به شما صدمه زد، از قرار گرفتن در آن بپرهیزید. اگر می­خواهید انعطاف بدنتان را افزایش دهید، از متخصصی رسمی بخواهید شما را درباره مجموعه حرکت­های مربوط به باز شدن مچ پا راهنمایی کند.

پس از مطالعه قوانین می­توانید تصمیم بگیرید که برای پشتیبانی از مچ پا از رول بگ استفاده کنید یا از بین بگ؛ در هر حال، یک گزینه را انتخاب کرده و آماده شوید، سپس به حالت به زانو برگردید و ببینید چه حسی دارید (البته بدون تفنگ). پیش از برداشتن تفنگ، این وضعیت را بهبود ببخشید و تثبیت کنید تا پا و زانوی شما در حالت مطلوبی قرار بگیرند. بدانید که برای آرام و شل کردن بدن تلاشی آگاهانه نیاز است؛ اشتباه برخی تیراندازان سفت کردن بدن است که پس از تثبیت وضعیت مشکلاتی را به بار خواهد آورد. شاید برای رسیدن به این حالت نیاز باشد چند دفعه بلند شوید و بنشینیند، اما دست آخر، قلق وضعیت تکیه­ گاه مطلوب را با تکرار و تکرار به دست خواهید آورد.

برای پشتیبانی بهتر از تفنگ و ثبات بیشتر آن، بازو را در امتداد ران جای دهید؛ زمانی سر را پشت دوربین تفنگ قرار دهید که موقعیت تثبیت شده باشد.

تیراندازی به اهداف دارای ارتفاع بیشتر مشکل­تر است، زیرا تفنگ بالاتر قرار می­گیرد. یک راه­کار در این رابطه پایین آوردن پای عقب است تا صاف­تر شود و بازو روی ران قرار بگیرد. این کار را فقط زمانی انجام دهید که مطمئنید صدمه ­ای نمی­بینید.

از پشت می­توانید مشاهده کنید که وزن بدن چطور به پایین ستون فقرات هدایت می­شود، از لگن گذر می­کند و بین پا و زانو تقسیم می­شود. پای جلو وزن تفنگ و بازو را حمل می­کند.

یکی از قسمت­هایی که معمولا افراد توجهی به آن نمی­کنند، پنجه پاست. انگشتان پا را می­توان به زیر پا خم کرد تا سینه پا با زمین تماس برقرار کند، و یا آن­ها را صاف نگه داشت تا نوک انگشتان در تماس با زمین باشند. آن­ها را می­توان به طرق دیگری هم خم کرد. دوباره تاکید می­کنیم کار خطرناک نکنید؛ حتی باتجربه ­ترین تیراندازان هم برای رسیدن به وضعیت مطلوب نیاز به آزمون و خطا دارند.

حال متوجه شدید می­توایند وزن خود را پشتیبانی کنید، و با حفظ ثبات، اکنون زمان آنست که قسمت­های بعدی پوزیشن را به خود بگیرید. یکی دیگر از عوامل مهم علاوه بر تکیه­ گاه مستحکم و مطلوب چگونگی قرار گیری دست پشتیبان تفنگ بر روی پای پشتیبان جلویی است. پیش از رفتن به سمت این حالت، باید مطمئن شد که این پای پشتیبان در حالت مطلوبی قرار داشته باشد. حالت مطلوب یعنی قائم باشد و زاویه 90 درجه با زمین تشکیل دهد، تا هر فشاری که به آن وارد می­آوریم به سمت پایین هدایت شود. برخی این حالت را مشکل می­پندارند چرا که به لگن و رانی انعطاف­پذیر نیاز دارد تا بدون متمایل کردن بیش از حد بدن به عقب و برهم­زدن تعادل بتوان در این حالت قرار گرفت. پس اگر این حالت را مشکل یافتید، پای جلو را کمی عقب بیاورید تا زانو بالای پا قرار بگیرد: به نظر راه­ حل رضایت­بخشی است. اکنون می­توان بازو را روی پای پشتیبان سوار کرد. رمز حالت به زانو در استفاده حداکثری از بازوی پشتیبانی با قراردادن آن در امتداد زانوست. برخی از چارچوب­های نشانه روی تاکید می­کنند که دست باید در جلوی زانو قرا بگیرد، و برخی دیگر معتقدند دست باید بدون پشتیبان باشد (تا به سهولت بالا و پایین برود). پس در نوشتگان مربوطه تحقیق کنید، اما بدانید که معمای حالت و وضعیت همین است.  

حال به معرفی وضعیت تفنگ می­پردازیم. در این موقعیت اگر کسی در دسترس باشد و تفنگ را به شما تحویل دهد، بسیار مطلوب خواهد بود. تنها چیزی که در این وضعیت مورد نیاز است اینست که با دست جلو از تفنگ پشتیبانی کنید و قنداق آن را روی شانه قرار دهید. در این حالت رو به هدف قرار نگیرید و تفنگ را نیز به سوی آن نشانه نروید. بگذارید تفنگ در همان حالت بماند تا با وضعیت آن خو بگیرید. بررسی کنید که نشانه روی تفنگ به چه سمتی قرار گرفته است. چپ و راست را فراموش کنید، و تنها روی نشانه روی خود تفنگ متمرکز شوید. اگر نشانه مطلوب نیست، از چند راه ­حل می­توان کمک گرفت. اگر ابزار و قواعد اجازه دادند، تفنگ را تنظیم کنید. اگر اجازه ندادند، بدن را تنظیم کنید. حالت مطلوب آن است که کم­ترین تغییر را اعمال کنیم تا تکیه گاه مناسبمان تضعیف نشود. تغییر موقعیت دست می­تواند گزینه ­هایی را در اختیارمان بگذارد. تغییر وضعیت پای جلویی نیز مفید است و همینطور تغییر زاویه پای عقب، که باعث می­شود مچ پا به زمین نزدیک­تر شود.

آخرین راه­حل بلند کردن و جدا کردن دست از پاست. این کار دو عمل را به انجام می­رساند: وزن را بالا می­برد تا تماس، و در نتیجه پشتیبانی، کاهش یابد. وقتی بالاتر می­رویم، به آرنج می­رسیم، که این به همان اندازه بدون پشتیبان بودن نامطلوب است، زیرا جلوی حرکت آن به سمت چپ و راست و بالا و پایین را می­گیرد، و به نیرو هم برای انجام حرکت و هم برای بلند کردن تفنگ نیاز دارد.

برای اینکه تفنگ بالاتر نرود باید آن را دقیق بررسی کرد. زمانی که تکیه­ گاه ثابت شد و تفنگ تراز شد، می­توان مرحله آخرِ در موقعیت قرار گرفتن را تکمیل کرد: سر را به تفنگ نزدیک کرد، نه تفنگ را به سر. البته تبحر در این زمینه نیازمند تمرین و ممارست است، اما نسبت به روش دیگر، ثبات بیشتری حاصل می­شود، البته اگر بتوانیم دست پشتیبان جلویی را پایین در امتداد پاها نگه داریم.

مانند وضعیت ایستاده، تغییر موقعیت دست می­تواند تغییر قابل­ ملاحظه­ ای را در نقطه اصابت به وجود آورد بی آنکه دیگر قسمت­های پوزیشن شما را تحت تاثیر قرار دهد.

با اینکه این وضعیت هم پویا به نظر می­رسد و هم برای بدن راحت است، تکیه ­گاه تفنگ نامطلوب و بی ­ثبات است.

نکته قابل ­توجه این است که ما به سمت هدف مطلوبمان نشانه نگرفته­ ایم، یعنی به ­رغم اینکه تراز هستیم، در حقیقت در سمت چپ یا راست نقطه مطلوبی قرار داریم که می­خواهیم آنجا باشیم. ممکن است به سهولت هدف را پیدا کنیم اما نباید توان خود را صرف ماندن در این وضعیت و متمرکزشدن روی هدف بکنیم، چرا که این کار ما را خسته می­کند و باعث می­شود هنگام چکاندن ماشه ناکام بمانیم. آنچه مورد نیاز است اینست که وضعیت کلی خود را روی زمین بیابیم و آن را تثبیت کنیم. با کمی تمرین، خود بدن متوجه می­شود که به سمت هدف نشانه رفته­ ایم؛ برای بررسی این موضوع می­توانید وضعیت تفنگ نسبت به هدف را پیش از قرار دادن چشم­ها به پشت دوربین بازبینی کنید.

در قسمت­های آتی ظرائف کار را از نظر خواهیم گذراند تا بر مشکلاتی احتمالی فائق بیایید.